Trwaj, szkoło moja, na tym pasiónku,

Trwaj niby żołnierz na posterunku,

By jak szumiały – niech szumią buki,

I jak mówiły – niech mówią wnuki !

                             Władysław Młynek

Zarys historii:

Początki szkolnictwa w Bukowcu sięgają schyłku XVIII wieku, bowiem najstarsza wzmianka o edukacji dzieci i młodzieży w naszej wiosce pochodzi z roku 1792.

Pomimo tego, że Bukowiec był wsią podgórską, odległą od cywilizacji, może poszczycić się jedną z najstarszych szkół. Według danych z „Pamiętników o drewnianych kościołach na Śląsku“ ks. Londzina oraz schematyzmów kościoła parafialnego w Jabłonkowie, szkoła w Bukowcu istniała już w roku 1792. Dzieci uczyły się w kurnej chałupie – kuźni Jochymka. Tam prosty kowal uczył gromadę dzieci pisać kutymi gwoździami na płaskich kamieniach. Z czasem nauka w szkole nabrała cech bardziej zorganizowanych. Utworzono jedną klasę, do której uczęszczało ponad 70 dzieci. Po latach, w roku 1855, arcyksiążę Albrecht z Cieszyna dał wybudować nowy budynek szkolny, który, chociaż kilkakrotnie remontowany, służył szkolnictwu polskiemu w Bukowcu aż do przeróbki generalnej w latach 1991/92. Dziś na jego miejscu stoi nowy budynek szkoły polskiej uroczyście otwarty dnia 30.8.1992.

W roku 1995 w budynku szkolnym powstało Muzeum im. Karola Piegzy, gdzie są wystawione eksponaty rzemiosła ludowego, narzędzia i naczynia codzienego użytku w gospodarstwie domowym, stroje ludowe i zdjęcia starej architektury ludowej w Bukowcu.